ขอให้พรุ่งนี้ 'ชีวิต' จงถึง 'จุดเปลี่ยน'

มนุษย์ธรรมดา เดินถนน กินข้าวแกง มันก็ต้องมีบ้างที่ ‘ทุกข์และท้อ’
แต่ก็บอกตัวเองเสอมา ว่าทุกข์ท้อ ไม่ใช่เรื่องผิดกฏ
บางครั้งก็แค่ปล่อยให้ชีวิตไปตกหลุมอากาศ ประสบอุบัติเหตุ
หรือต้องเจอลูกระนาดเพื่อแตะเบรคบ้าง ชีวิตก็มีรสชาติดี

ชีวิตของคน ก็เหมือน ‘ตุ๊กตาล้มลุก’

ล้มแล้วก็ลุก ลุกๆ ล้มๆ สนุกจะตาย!!

เพียงแต่ลืมนึกไปว่า ตุ๊กตาล้มลุก ก็มีจังหวะที่ล้มแล้วลุกไม่ได้
เช่น จุดศูนย์ถ่วงอาจเสียสมดุล ตัวตุ๊กตาอาจมีรอยรั่วทำให้ผิดรูปร่าง
แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ ก็แล้วแต่ ...

ตุ๊กตาล้มลุก มันก็ลุกไม่ขึ้นอยู่ดี

สมมติว่าเราหกล้ม ต่อหน้าคนมากมาย??
แต่ละคน คงต่างก็มีวิธีรับมือกับความผิดพลาดต่างๆ กันไป

a. ฝืนลุกขึ้น แล้วเชิดหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (มองทำไมไม่เคยเห็นคนล้มหรือไง)
b. ค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง (ก็มันอายนะ)
c. โวยวายโทษขี้ฝุ่นที่ทำให้สะดุดล้ม (โลกผิดชั้นไม่ผิด)
d. นั่งนิ่งๆ ก้มหน้ามองดิน (เจ็บนะ อย่าทักเดี๋ยวร้องไห้)
e. นอนนาบลำตัวไปกับพื้น แล้วคิดว่า มันเกิดอะไรขึ้น (ใจเย็นๆ แล้วมันจะดีขึ้นเอง)

ไม่ว่าเราจะรับมือสถานการณ์แย่ๆ ในชีวิตอย่างไร

แต่มันก็คือรื่องแย่ๆ วันเลวร้ายที่ไม่มีใครอยากเจอ แต่ก็ไม่ทางเลี่ยงหนี

อืม …. ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดว่า ฉันสามารถรับรู้ความเป็นไปของชีวิต

ได้อย่างไม่สะทกสะท้าน

ฉันแข็งแกร่ง และสามารถผ่านพ้นทุกอย่างไปได้ โดยไร้รอยเลือด

ไม่เห็นแผลฟกช้ำและปราศจากแม้กระทั่ง หยดน้ำตา

แต่วันนี้ ฉันไม่แน่ใจ ว่าจะผ่านมันได้ โดยไม่เหลือแผลเป็น ให้หวนคิดและทบทวน

ศึกครั้งนี้ หนักหนากว่าที่คาดไว้

คนบางคนขาดบางอย่าง และบางอย่างนั้น มันเป็นส่วนสำคัญในการขับเคลื่อนให้ทุกอย่างสามารถเดินไปข้างหน้าได้ ….

ฉันได้แต่หวังว่า หลังจากเช้าวันพรุ่งนี้ ชีวิตฉันจะเปลี่ยนไป
และหากคนบนฟ้า ยังอยากให้ฉันก้าวต่อไป

ก็จงมอบอาวุธให้ฉันได้ติดมือ ออกไปรบราในสมรภูมิชีวิตบ้าง

อย่างน้อยๆ ก็แค่โล่ไม้เก่าๆ เอาไว้ป้องกันตัวบ้างก็พอ