เป็น (โรค) จิตชนิดหนึ่ง อาการของโรค คือ เห็นหนังสือเกี่ยวกับเหล้าเบียร์ และคนนอกรีตไม่ได้ เห็นปุ๊บควักตังค์ปั๊บ
ดื่มเบียร์ที่มุมบาร์ ก็เป็นหนึ่งในหลายเล่ม จากกรณีหนังสือเหล้ายาปลาปิ้งที่น่าสนใจ อันที่จริงซื้อมานานประมาณหนึ่ง ตั้งแต่งานหนังสือเมื่อปลายปีที่แล้ว
หลังจากเตร่ๆ ไปเยี่ยมๆมองๆ ที่บูธสำนักพิมพ์คมบาง
ซึ่งในความเป็นจริง หนังสือของคมบาง (โดย คุณชมัยพร แสงกระจ่าง นักเขียนคนเก่ง)
นุ่มนวลอ่อนหวานเกินจิตใจที่หยาบกระด้างของข้าพเจ้าจะเข้าถึงได้ (ฮา)
แต่ไม่น่าเชื่อ หลังจากสอดส่ายสายตา อย่างเลื่อนลอยและไม่คาดหวัง
ฉับพลันนั้น!!! ก็เหลือบไปเห็น คนขายหนังสือหน้าตาดีมีหนวดเครา เอ้ย.. ไม่ใช่ เห็น ดื่มเบียร์ที่มุมบาร์ นอนแอ้งแม้ง เหี่ยวแห้งหัวโต
รอคอยคนอ่านหยิบมาเลือกชม ซึ่งก็คงน้อยคนนัก...ที่จะสนใจมัน
ด้วยรูปเล่มที่ดู Look Cheap สีสันแห้งๆ กระดาษปรูฟธรรมด๊า ธรรมดา
เมื่อวางเรียงเคียงคู่กับ หนังสือปกเรียบเก๋ของ คมบาง เล่มอื่นๆ
อืมมมมมม.. ดื่มเบียร์ที่มุมบาร์ ไม่น่าเตะตาใครได้นะ
แต่ชั้นหยิบว่ะ!! มันดึงดูดหัวใจยังไงบอกไม่ถูก
อ่ะ จ่ายตังค์ซื้อมา 108 บาท ขาดตัว ...
แล้วก็วางกองไว้กะเล่มอื่นๆ อีกพะเนินเทินเทอะ บนชั้นหนังสือที่บ้าน
และรอเวลาโดนเลือกอ่านต่อไป
จนเมื่อไม่นานนี้ ก็ถึงโอกาสงามยามดี หยิบ ดื่มเบียร์ที่มุมบาร์ ขึ้นมาอ่านโอ้ว....... แม้เจ้า อะไรมันจะปานนั้น ในเล่มบรรจุด้วยเรื่องสั้นเป็นสิบเรื่อง
แต่ละเรื่องเต็มไปด้วยพลังการสร้างสรรค์ ที่น่าสะพรึง การเล่าเรื่องสุดจะคมคาย
เนื้อหาแปลกประหลาด อัศจรรย์ น่าตะลึงพรึงเพริศทุกบรรทัด ทุกตัวอักษร
และต้องอ่านทวนอีกครั้งด้วยความงงงันหรืออย่างน้อยๆ ก็ต้องอ่านตอนจบซ้ำอีกรอบ
ก่อนจะอ้าปากค้าง งับอากาศ เพื่อเพิ่มออกซิเจนเข้าสู่ปอด ลึกๆ
แล้วถอนหายใจออกมาดังๆ อุทานสุดเสียง ตาเบิ่งโตมากที่สุดเท่าที่จะโตได้
โอ้วแม่เจ้า สุดยอด...!!! ดิบ เถื่อน ถ่อย
และมีตัวตนจนรู้สึกเหมือนตัวละครทุกตัวมาเล่าเรื่องอยู่ตรงหน้า
เสียดายจริงๆ ที่ปล่อยให้หนังสือเล่มนี้รอคอยคนอ่านนานเกินไป เสียดายที่รู้จัก Charles Bukowski ช้าไป
(จากเนื้อหาในหนังสือ ชี้แจงไว้ว่า นักเขียนท่านนี้ได้จากโลกนี้ไปแล้ว)
ขอบคุณผู้แปล อาณัติ มาตรคำจันทร์ ที่อาจหาญแปลหนังสือสุดห่ามเล่มนี้
และโทษความโง่งมของตัวเองที่ตัดสินหนังสือจากหน้าปกที่เห็น
อย่างว่าล่ะนะ ... ของบางอย่างข้างนอกเน่าเหม็นข้างในอาจสุกสว่างชวนมองก็เป็นได้ เนอะ!!
