เอ๋า !! มันแตกยังไงล่ะคร้า.... แล้วทำไมมัถึงแตก แล้ว ตู้แตก นี่มันเหมือน กรุแตกไหมอ่า ....
ง๊ง งง ก่งก๊งอยู่นาน
อาจารย์ท่านเลยขยายความให้ฟังว่า ....
สมัยอาจารย์หนุ่ม ๆ นั้น สาวๆ ที่นุ่งกางเกงขาสั้น
ทั้งสั้นมากสั้นน้อย 100 ทั้ง 100 มีอาชีพพิเศษ คือ
นั่งสวยๆ ในตู้กระจก
แต่ปี 2552 สาวน้อย และ สาวแก่ (อย่างเรานี่ล่ะ)
ต่างก็สวมใส่ กางเกงขาสั้น ถึง ขาโคตรสั้น
เดินขวักไขว่ทั่วเมือง
เออออออ ... แกแถมอีกด้วยว่า ตอนนี้ตู้แตก ลามปามมาถึงมหาวิทยาลัย อย่างที่รามคำแหงนี่ มี อีสาวนั่งตู้ เดินเฉิดฉายบานตะไท
โอยยยยยยย .... แสบไปถึงทรวงไหมล่า
อาจารย์ช้านนนนนน
จะว่าไปก็จริงของแกนะ ...
คือ ในฐานะสาว in trend แฟชั่นตัวยงอย่างอิชั้น (ซึ่งเคยพลาดพลั้งนุ่งขาสั้นเข้า Class คราวหน้าไม่ทำแล้วค่า....) ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจ เวลาเจอใครใส่ขาสั้นมากๆๆๆ
มันเห็นแล้วเกิดความรู้สึกหลายอย่าง
อย่างแรก ... แก้ผ้าเลยมั้ยน้อง เอาให้มันสะใจทั้งคนอยากดูและคนอยากโชว์ แฟร์ๆ กันไปสอง ... เจ็บมั้ยอ่ะน้อง มันบาดนะนั่นน่ะ (ตามด้วยคำถามสั้นๆ ว่า มันจะเพิ่ม จาก 2 แก้ม เป็น 3 แก้มไหม) เจ็บแทนไง ลุกนั่งที
อูย ... อะโยะโย๋
สาม ... ออกจากบ้านมาไงนี่หนู รถเมล์จริงๆ อ่ะ อายไหมนั่น
พี่อายแทนอ่ะนะ มันเอ่อ..... บะลักกั๊ก อ่าค่ะนะ
สี่ ... คือ น้องคะ ที่บ้านมีกระจกไหมคะ น้องขาใหญ่ ขาดำ ขาสั้น หน้าแบน ดั้งแหมบ และน้องบางคน ยังคงเป็นกระเทยหัวโปก อีน้องก็บ่ยั่นอะฮั้นจะใส่ไม่สนใจสายตาทรมานของครายเลย โอ้วโนว
ที่บ่นๆ เนี่ยก็ไม่ใช่อารายมากมายหรอกเด้อค่า
อันที่จริงอิชั้นก็โปรดปรานเสื้อผ้าลุคแรงๆ นะค้า ....
แต่คือแค่รู้สึกว่า มันน่าจะถูกกาละเทศะ นิดนึง
ไม่ใช่นึกอยากจะใส่ก็ใส่ มันก็ไม่ควรนะ
เอ๊ .... ?? หรือเราจะแก่เกินไป .....
